Çalış, çalış ki yarın belki istirâhât için
Bir istifâde edersin bugünkü sa’yinden…
Bir istifâde., yarın… belki… Ben bu elfâzın
Tazammûn ettiği va’d-i baîde aldanarak
Bugünkü zevkimi bir muhtemel saâdet için
Tutup harâb edecek, sonra bir çocukcağızın
Eliyle kırdığı kıymetli bir oyuncağına
Tahassür etmesi tarzında girye-bâr olacak
Kadar bebek değilim; nüsha-i hayâtın ben
Bugün önümde açılmış duran şu yaprağına
Bugünkü ömrünü kaydetmek isterim; ferdâ.
O bir cenin ki bugünden tevellüd eyliyemez.
Nasıl şu hâlimi âtiye eylerim ki fedâ
Geçen şüûn-ı hayâtım teceddüd eyliyemez?..
O gün derince düşünmüş, fenâ yorulmuştum.
Ve: Böyle boş yere koşturmadansa efkârı
Bütün hakaayikıa pâ-mâl edip atâletime
“Biraz râhata baksam!” demiş, bu safsatadan
Başım döner gibi olmuştu, sanki sarhoştum;
Sıcak da ayrıca te’sir edip rehâvetime
Bulunduğum yere hîtâb düşmek üzre idim
Ki cevf-i gûşuma, pür-neş’e başka bir odadan
Gelip döküldü Halûk’un sadâ-yi bîdân…
– Hayır, melek çocuğum, hep yalandı, söylediğim,
Benim olanca huzûrum, sürürüm, işte fedâ,
Çocukça, nazlı küçük bir dakika şevkin için;
Büyür gözümde seninle hakikat-i ferdâ;
Bugün çalışmalıyım ben yarınki zevkin için.
Tevfik Fikret 